உன்னோடு ஒருநாள் - ஒன்று

இன்று ஞாயிற்றுக் கிழமை, இருவருக்குமே விடுமுறை தினம். மணி ஏழு. நேற்றிரவு பார்த்த திகில் படமொன்றால் கட்டியனைத்த படி தூங்கிப் போயிருந்த நீ, எனக்கு முன் விழித்திருந்தாய். மெல்ல காதோரமாய் வந்து இன்னிக்கு மாட்டிகிட்ட டா என்கிறாய். எனக்குள் கொஞ்சம் பயமும் கொஞ்சம் சந்தோசமுமாய் கலந்து படுக்கையிலிருந்து எழுந்து விடலாமா வேண்டாமா என்றபடி உன்னைத் திரும்பிப் பார்க்கிறேன். போர்வை விலக்கி தலையணையாய் என்னை மாற்றிக் குறுக்கே படுத்துக் கொள்கிறாய். நான் எழுந்தே ஆக வேண்டும் என்கிற கட்டாயத்தில் நீ இப்படி செய்வது உன் வழக்கம்.

எழுந்து குளியலறைக்குள் சென்று வருகிறேன், அதற்குள் சூடான தேநீர் வைத்திருக்கிறாய். ஞாபகம் வச்சுக்கோடா இன்னிக்கு நான் தான் என்கிறாய் சிரித்தபடி, வேறு வழியின்றி நானும் புன்னகைக்க, நேரம் கடக்கத் தொடங்குகிறது. அடச் சே இன்னிக்கு எந்த புதிய படமும் வெளிவர வில்லை. போன வாரம் போல் உன்னிடம் தப்பிகக் இயலாது. வகையாய் மாட்டிக் கொண்டேன்.சரி சரி என் படி காலை சமையலுக்குள் நுழைகிறேன். எப்பொழுதும் விடுமுறை தினமென்றால் நளபாகம் எனக்கானது. உனக்குப் பிடித்த சிலவற்றை எனக்கு சமைக்கத் தெரியும் என்பதால் நீயும் சமாளித்துக் கொள்கிறாய் அடிக்கடி குறிப்புகள் கொடுப்பதோடு சரி.

காலை உணவு முடிந்தது, அடுத்ததாய் காத்திருக்கும் ஒரு வார துணிகளைப் பொறுக்கி எடுத்த படி மொட்டைமாடிக்கு செல்கிறோம். பக்கத்து வீட்டு அக்கா உன்னைப் பார்த்து புன்னகைக்க என்னை தள்ளியபடி முதலில் ஓடுகிறாய். இந்த வாரம் துவைப்பது நீ, அலசுவது நான். அடுத்த ஒரு மணி நேரம் கழிகிறது. வீட்டுக்குள் வந்ததும் கணினியை ஆன் செய்ய விழைகையில், குறுக்கே வந்து தடா என்கிறாய். வேறு வழிகளில்லை. உன்னுடைய ஸ்கூட்டியில் காய்கறி வாங்க அடுத்த பயணம். அடுத்து மதிய சமையல். உணவு, மதிய நேர தூக்கம் என நேரம் கடந்து விட மாலையாகிறது.

வாங்க சார் என எழுப்பி அழைத்துச் செல்கிறாய். இனி தப்பிக்க வழிகளே இல்லை. உன் நெடு நாள் ஆசை. ம்ம் நடக்கட்டுமென அமைதியாய் அமர மெல்ல டிரிம்மரை எடுத்து என் ஆறு நாள் தடியை செதுக்கத் துவங்குகிறாய். எல்லாம் முடிகையில் மீசையை சரி செய்வேன் என அடம் பிடித்து, நான் உன் கையை பிடிக்க, நீ திமிறி அழுத்த பாதி மீசை காணமல் போயிருக்கிறது. போடி என அடிக்க துரத்த, ஓடிச் சென்று ஒளிகிறாய். சிரித்தபடி முழு மீசையை எடுத்து விட்டு வருகிறேன், என்னையே எனக்கு புதிதாகப் பார்ப்பது போல் தெரிகிறது. இது வரை ஒரு நாள் கூட மீசை இல்லாமல் இருந்ததில்லை நான். நாளை அலுவலகத்தில் வரும் கேள்விகளை சிந்திக்கத் தொடங்கியிருந்தேன்.

அதன் பிறகு மீண்டும் தேநீர், சிறிது தொலைக்காட்சி என கழிய, இரவு உணவுக்குப் பின்னதான வேளையில் படுக்கையில் நான்.அருகே வந்து அமர்ந்து கொண்டு மன்னிசுடு டா என்கிறாய். இப்படி உன்னைப் பார்க்க எனக்கே பிடிக்கல, இனிமே இந்த மாதிரி விளையாட மாட்டேன் என்ற படி அருகில் சாய்ந்தாய். உன்னை இழுத்து அணைத்தபடி, விடுடா புஜ்ஜிமா, என் ஆபிஸ்ல பக்கத்து சீட் பொண்ணு ஒன்னு என்னை மீசை இல்லாம பார்த்தா நல்லா இருக்கும்னு அடிக்கடி சொல்லிட்டு இருந்துச்சு, காலைல அந்த பொண்ணுகிட்ட கேட்டுட்டு சொல்றேன் என்றேன் சிரிப்பை மறைத்தபடி . அருகிலிருந்த தலையணையை கையிலெடுத்தாய். மேலே சுழன்று கொண்டிருந்த மின்விசிறி சில நொடிகளில் இலவம் பஞ்சையும் சேர்த்துக் கொண்டு சுழலத் தொடங்கியது. இருவருக்குமான தலையணை யுத்தம் தொடங்கியது பிறகு முடிந்தது.

காலையில் பக்கத்து வீட்டுக்கார அக்கா கேட்கும் போது உன் உதட்டின் காயத்துக்கு காரணத்தை சொல்லிவிடு என்றபடி கிளம்பினேன், அடுத்த ஞாயிற்றுக் கிழமைக்கு இன்னும் ஆறு நாள் இருப்பதை சபித்தபடி...

"உன்னோடு கழிக்கும்
ஒவ்வொரு நாளையும்
திருவிழாவாக்கி விடுகிறாய்
உன் காதலால்..."

அம்மாவுக்காக

இன்றும் கூட மின்சாரம் இருந்தாலும் இல்லாவிட்டாலும் இரவு வேளைகளில் லாந்தர் விளக்கை ஏற்றி வைக்கிறாள் அம்மா, தனது நாற்பது வருட காலத்தை மின்சாரமின்றிக் கடந்தவள், நான் படிக்கும் நாட்களில் ஏறக்குறைய என் கல்லூரி காலம் முடியும் வரை என் வீட்டில் மின் இணைப்பு இல்லை. சிவப்பு வண்ணமடித்த விளக்கை மாலை ஆறு மணிக்கு ஏற்றி வைத்து படிக்கச் சொல்லுவாள். அப்பா எப்பொழுதோ காலி செய்த குவாட்டர் பாட்டிலில் துண்டுத் துணியால் திரி செய்து அதை விளக்காக்கி அதன் வெளிச்சத்தில் சமைக்கத் துவங்கும் அம்மா, அன்று காட்டு வேலையின் இடை நேரத்தில் பறித்த கீரைகளை மண்சட்டியில் வேகவைத்து சோற்றோடு பிசைந்து எனக்கு கொடுத்த அந்த நாட்களை எப்படி மறக்க...

முதலில் எழுத்து வேலைகளை முடித்து விட்டு நான் படிக்கத் தொடங்கும் போது பதினோரு மணி ஆகிவிடும். அதன் பிறகும் அம்மா படுக்கையில் அமைதியாக விழித்திருப்பாள். நான் உறங்கப் போகும் நேரத்தை கணக்கிட்ட படி. காலை ஆறு மணிக்கு என் தந்தை என்னை எழுப்பும் போது சரியாக நான் உறங்க சென்ற நேரத்தை சொல்லி "பாவம் விட்ட்ருங்க இன்னும் கொஞ்ச நேரம் தூங்கட்டும்" என்று சொல்லியதை அரைகுறை தூக்கத்தில் கேட்டிருக்கிறேன். அப்பொழுதெல்லாம் தெரியாது அம்மாவுக்கு எப்படி இது தெரியும் என்று, ஏனென்றால் என் வீட்டில் அப்பொழுது சுவர் கடிகாரம் கூட இல்லை. பொள்ளாச்சியிலிருந்து பாலக்காடு செல்லும் புகைவண்டி ஓசை, தொழிற்சாலை மணியோசை என அவளின் நேரம் கணக்கிடும் முறை நானறியா ஒன்று.

தினமும் எட்டு ரூபாய்க்கு கூலி வேலை செய்து தினமும் அரிசி வாங்கி, டீ தூள் சர்க்கரை வாங்கி என்னை கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் வளர்த்தவள் அம்மா.இன்னொன்றும் நினைவுக்கு வருகிறது, கடைக்கு செல்வதெனில் என்னை மட்டுமே அனுப்புவாள், காரணம் அதில் மீதமாக பெரும்பாலும் ஐந்து அல்லது பத்து பைசா கிடைக்கும். எதாவது தின்பண்டம் வாங்கிக் கொள்ள எனக்கு அனுமதியும் கிடைக்கும். எல்லோரும் மிதிவண்டி ஒட்டிக் கொண்டிருந்த காலத்தில் எனக்கு கிடைத்த டயர் வண்டியோடு சுற்றிக் கொண்டிருப்பேன். வாடகை சைக்கிள் மணிக்கு ஒரு ரூபாய். ஞாயிறு விடுமுறை நாளில் நிச்சயம் எனக்கு அந்த வாய்ப்பு உண்டு. எனக்கு அரை மணி நேரம், அக்காவுக்கு அரை மணி நேரம் என காலத்தையே பகிர்ந்த தருணம் அது.

அன்றிலிருந்து இன்றுவரை என்ன படிக்கிறேன் என கேட்டதே இல்லை. சிறுவர்மலர், பாலமித்ரா, ராணி காமிக்ஸ், முத்து காமிக்ஸ் என கிடைக்கும் எல்லாவற்றையும் ஓசியில் படித்து விடுவேன். குட்டி கபீசும், இரும்புக் கை மாயாவியும் இன்னும் நினைவில் இருக்க எதை வேண்டுமானாலும் படிக்கட்டும் என்று அம்மா எனக்கு கொடுத்த அதிக சுதந்திரம் இருந்தது. பத்தாம் வகுப்பு படித்து முடித்த வேளை, லாரி ஒர்க்சாப்பில் எனக்கு வேலை. ஒரு மாதம் முடிகையில் ஓரளவு மதிப்பெண்களுடன் தேறி இருந்தேன். பாலிடெக்னிக்கில் இடம் கிடைத்தது. அனைத்தும் இலவசம் என்றும், ஆண்டுக்கு புத்தகங்கள் மற்றும் இதர பொருட்களுக்காக 4000 ரூபாய் கட்ட சொன்ன போது யாருமே அன்றைய இரவில் தூங்கவில்லை.

இடையில் அக்கா படிப்பை நிறுத்தி விட்டு நூல் மில்லில் வேலைக்கு சேர்ந்ததும், அப்பாவின் வருமானம் கணிசமாக குறைந்ததும், அம்மா தன்னால் முடிந்தவரை குடும்ப பாரம் சுமந்ததுமாய் ஓடிக் கொண்டிருந்தது வாழ்க்கை. லாரி ஒர்க்சாப்பில் வாழ்க்கை நிரந்தரப் படும் என்று நினைத்த வேளையில், பக்கத்து வீட்டு ஓரளவு நடுத்தர குடும்பத்தை சேர்ந்த இருவர் எனக்கான பணத்தை அதிகாலை அம்மாவிடம் கொடுக்க, அம்மா அழுது நான் பார்த்த முதல் நாள். அது வரை எதைப் பற்றியும் கவலைப் படாத, எந்த துயரத்தையும் தாங்கிக் கொள்ளும் இரும்பு மனுசி அவள் என்றே நினைத்திருந்தேன்.

படித்து முடித்து இன்று சம்பாதிக்கும் பொழுது தெரிகிறது அன்றைய ஒரு ருபாய் எத்தனை மதிப்புடையது என்று. அம்மாவிடம் கொடுக்கும் பணத்திற்கு எந்தக் கணக்கையும் இதுவரை கேட்டதில்லை நான், அது போல் என்னிடமும் அம்மா எவ்வளவு சம்பளம் என்று கேட்டதே இல்லை. ஒருமுறை உறவினரிடம் பேசிக்கொண்டிருக்கும் பொழுது சொன்னதைக் கேட்டேன் "அவன் வயசில் அவனுக்கு எதுவும் வாங்கி தர முடியல, இப்போ அவனா எதை வாங்கினாலும் நான் கேட்க மாட்டேன்". அம்மா இது வரை என்னை ஒரு பணம் சம்பாதிக்கும் ஒருவனாக பார்த்ததே இல்லை. உனக்கு சரியானதை செய் என்பார், எனக்கு பிடிக்காத இடத்லிருந்து திடீரென வேலையை விட்டுப் போகும் போதும் என்னிடம் எதுவும் கேட்காமல் சிரித்தபடி சோறு போட்ட அம்மா என்றுமே தேவதை தான்.

இன்றும் ஏன் லாந்தர் விளக்கு எரிகிறது எனக் கேட்டேன் ஒரு நாள். அது என்னமோ தெரியல "எனக்கு அந்த வெளிச்சம் இருந்துட்டே இருக்கணும் போல இருக்கு குமாரு" என்று சொல்லும் போது அவள் கண்களில் எதோ ஒரு வலி இருந்தது. அது எனக்கானதாகவும் இருக்கலாம். இன்னமும் இரவு வேளைகளில் ஒளிர்ந்து கொண்டே இருக்கிறது லாந்தர் விளக்கு அம்மாவுக்காக....