அவள் தொடங்கி விட்டாள்
அவளுக்கான உலகை படைக்க
ஒரு எழுதுகோலும்
சில வெற்றுத் தாள்களும் போதும் அவளுக்கு
ஒற்றை நிறம் கொண்டு
ஆயிரம் நிறங்களை உருவாக்கும்
அற்புதம் அங்கே நிகழ்கிறது
சிறு சிறு கோடுகளை வரைந்து காற்றென்றாள்
ஒரு ஒழுங்கில்லா வட்டத்தில்
கிடையாய் இரு கோடுகள்
நெடுவாக்கில் ஒன்றுமாய் பூனை என்றாள்
எதையுமே வரையாமல் கையிரண்டை விரித்து
வானம் காண்பிக்கிறாள்
விரல்களின் அசைவுகளில் அதில் சில
பறவைகளைப் பறக்கச் செய்கிறாள்
நெருக்கமாய் புள்ளிகளை வைத்து தரை என்று சொல்லி
அதில் ஒரு செடியையும் நடுகிறாள்
பல விதப் பூக்கள் மலரும் நானறியா செடி
இன்று அதில் ஒரு தாமரை மலர்ந்திருக்கிறது
கோணலான ஒரு கட்டம் வீடாகிறது
கூடு தேடும் பறவைகளுக்கென
அருகில் இன்னுமொரு வீடும் தருகிறாள்
அவளின் ஓவியத்தில் நிச்சயம்
இருந்துவிடுகிறது ஒரு கிணறும் அதில்
தொங்கிக் கொண்டிருக்கும் ஒரு வாளியும்
எந்த மீன்குஞ்சுகளையும் கண்ணாடித் தொட்டியில்
அடைப்பதில்லை அவள்
எப்பொழுதும் இருளாக இருப்பதில்லை அவள் உலகு
மெல்ல மெல்ல சோர்வில் அயர்ந்து
வரைந்த வீட்டின் மீதே உறங்கி விடுகிறாள்
அதுவரை வேடிக்கை பார்த்த கடவுள்
அழத் துவங்குகிறார் அவள் எந்த இடத்திலும்
தன்னை வரையவில்லை என...
