பிறப்பு கேட்காமலே கிடைத்த சாபம்...

மரணம் கேட்டும் கிடைக்காத வரம்...

Feb 16, 2012

காதலெனும் வலை


மெல்ல மெல்ல உன்னைச் சுற்றி
பின்னிக் கொண்ட வலையில்
நானே விழுகிறேன்
காதெலெனும் பெயரிட்டு
பார்வையில் விழத் துடிக்கிறது
இன்னுமொரு பெயரற்ற நாள்
உன் நினைவுகளோடு வாழத் துடிக்கும்
இன்னும் சில மணித் துளிகள்
ஆதரவாய் தலை கோதி
புன்னகையில் எனை செதுக்குகிறாய்
சிவந்த பூக்களை எப்பொழுதும்
கொண்டு வருகிறேன் உன்னிடம் சேர்க்க
உறக்கத்தோடு சண்டை போட்டு
கனவுகளில் உனக்கான கவிதைகள் நிறைய
விழித்துக் கிடக்கிறது என் இரவு
இருவருமாய் பகிர்ந்து கொண்ட
நகைச் சுவை துணுக்குகள்
உனக்கென நான் காத்திருந்த
சாலையோர வேப்பமரம்
எதோ ஒரு காட்டுப் பூவின் நறுமணம்
நீ கடக்கும் போதெல்லாம் வீசிப் போகிறது
இப்படித் தான்
என் நினைவுகளோடு உன்னையும்
தைத்துக் கொண்டு அலைகிறது மனம்
இன்னும் மீதமாய் இருக்கிறது
நீ எனக்கென விட்டுச் சென்ற உடல்
எங்கிருந்தால் என்ன
நலமாகவே இருக்க வேண்டுகிறேன்
எதற்கும் உடன் வைத்திருக்கும்
என் உயிர் பிரியும் வேளையில்
யாருக்கும் தெரியாமல் உன் காதல்
உண்மையென்பதை சொல்
என் வாழ்விற்கும் ஒரு அர்த்தமிருக்கட்டும்...

கொன்றைப் பூக்களும் ஒரு காதலும்...


ஒரு மாலை பொழுதின் நடை பாதை ஓரத்தில்
கொன்றைப் பூக்களை உதிர்த்தபடி
நின்றிருந்த சிறு மரத்தினடியில்
சுரிதாரில் பூக்களை இறைத்த படி நீ
வண்ணத்துப் பூச்சிகளை உதிர்க்கிறது மனம்
கண்களின் வழியே பறவைகளென மாறி
வண்டுகளாய் அடைகிறது உன்னை
அதுவரை வேடிக்கை பார்க்க வந்தவனை
வாடிக்கையாய் வரவைத்தவள் நீ
பார்வைகளைப் பரிமாறிக் கொண்ட
ஒரு மழைக் காலமும்
மரியாதை பேச்சுகளுடனான
ஒரு குளிர் காலமும் கடந்திருந்தது
”போடா” என நீ அழைத்த மற்றொரு அதீதப்
பொழுதினை சுமந்து கடந்தது
ஒரு வசந்த காலம்
வண்ணம் சுமக்கும் கல்லூரியின் நிழற்குடை
கணினி பயிலும் சிறப்பு வகுப்பென
கோடையும் கடந்துவிடுகிறது
அலைபேசிகள் பரிமாற்றம் பெற
இரவுப் பொழுதுகள் உறங்கா விடியலில்
அந்திப் பொழுதுகள் சந்திப்புகளாய்
இருவரின் கனவுகளும் மின்னிப் பரவி
மின்மினிகளென ஒளியூட்டியது
இருள் சூழும் காகிதப் பூ மரத்தை
காதலுக்கு பிடிக்கிறதோ இல்லையோ
வதந்திக்கு பிடிக்கிறது காதலை
இருவருமே மறுக்கவில்லை இருபுறமும்
பிறிதொரு நாளில்
உன் தந்தை அழைப்பதாய் நீ அழைக்க
கைபிடித்து கதை பேசி புன்னகையுடன்
வழியெங்கும் நம் ஊர்வலம்
நம் கடைசி மகிழ்வு அது
உன் தந்தைக்குப் பின்னால் நீ
எனக்கு பின்னால் உன் தாய்
நலவிசாரிப்புகள் இல்லை
ஆதரவான கை குலுக்கல் இல்லை
என்ன செய்கிறாய் ?
வெறுப்பும் கோபமுமாய் ஒலித்த குரல்
உன்னைக் காதலிப்பதை
முழுநேர வேலையாகவும்
என் அலுவலகத்தில் பகல் மட்டும்
வேலையுமாய் இருப்பதை சொன்னேன்
உயிர்க் கவிதை பெற்றவர்கள்
சொற்கவிதைகளை ரசிப்பதில்லை போலும்
அதன் பிறகு மௌனம் மட்டுமே
மெல்ல வெளி வருகிறேன்
பதறிய படி ஓடி வந்து
ஆங்கிலத்தில் மன்னிக்கக் கோரினாய்
அதுவே என் காதலுக்குமாய்
அலை பேசி எண்கள் மாறிப் போனது
வீடும் தெருவும் கூட
நடந்து அலைந்து களைத்ததில்
நகரம் பெரியதாக ஆகியிருந்தது
இப்பொழுதெல்லாம் அலைபேசிக் கோபுரங்கள்
வெறும் இரும்புக் கூடுகளாகவே தெரிகிறது
அழிந்து போன சிட்டுக் குருவிகளும்
என் காதலுமாய் ஊர் முழுக்க சாட்சியென
இப்பொழுதும் கொன்றைப் பூக்கள்
உதிர்ந்து கொண்டுதானிருக்கிறது
நீ நின்ற அதே இடத்தில்...